"Katyń jak wulkan po latach się budzi..." - SP Aleksandrów
„Katyń jak wulkan po latach się budzi, zabiera do grobu niewinnych ludzi” - Szkoła w Aleksandrowie pogrążona w smutku
Dnia 10 kwietnia 2010 roku pod Smoleńskiem rozbił się rządowy tupolew. Katastrofy nie przeżył nikt. Zginął prezydent Lech Kaczyński, jego małżonka Maria, wicemarszałkowie Sejmu i Senatu, dowództwo polskiej armii, wielu polityków, kwiat polskiej inteligencji. Lecieli oddać hołd ofiarom Katynia.
Szkoła Podstawowa im ks. T. A. Leszczyńskiego w poniedziałkowy poranek stała się miejscem szczególnym. Tego dnia efekty wieloletniej pracy dyrekcji i nauczycieli, mającej na celu podtrzymywanie i rozwijanie świadomości narodowej u młodych Polaków były widoczne bardziej niż kiedykolwiek. Na porannym apelu, zwołanym w związku z tragicznymi doniesieniami, w niezwykle znaczący sposób wybrzmiała polska solidarność oraz patriotyzm.
Wszyscy uczniowie uczęszczający do szkoły, dyrekcja i nauczyciele modlili się za dusze tragicznie zmarłych, w tym Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego, Pierwszej Damy Marii Kaczyńskiej oraz za dusze najwyższych dowódców Wojska Polskiego i czołowych przedstawicieli polskiej polityki, duchowieństwa, pilotów i obsługi samolotu.
W związku z tymi wydarzeniami na terenie szkoły powstało „miejsce pamięci” ofiar tragedii, na które uczniowie wciąż spoglądali ze wzruszeniem.
16 kwietnia 2010 roku podczas akademii upamiętniającej te bolesne dla Polaków wydarzenia, przygotowanej pod kierunkiem pani Ewy Kurowskiej i pani Marioli Barej uczniowie w podniosłej atmosferze, pochylili się z szacunkiem nad mogiłami ofiar, recytując ku ich pamięci wiersze polskich poetów jak i własne. Jeden z owych wierszy autorstwa uczennicy klasy V – Kamili Fronc, dedykujemy wszystkim żyjącym, aby nie zmarnowali tego wielkiego dziedzictwa i daru wolności, za który Oni zapłacili tak wielką, najwyższą cenę życia.
„Przesłanie z Katynia”
I znowu Katyń…
I znowu Polska…
Tracimy elitę naszego kraju,
Nie mogąc skakać po naszym „gaju”,
Nie mogąc patrzeć z uśmiechem na świat,
Myślimy o tym, że zginął nasz „Wielki Kwiat”.
Zginęli najważniejsi naszej Ojczyzny,
Nie omijając „krwi i blizny”.
Ból, smutek, żal w naszych sercach i pytanie: Dlaczego?
Zbudowali nową legendę mówiącą o ludziach mądrych, uczciwych i rozsądnych…
Pozostaje nam tylko: wspomnienie, pustka, rozgoryczenie, żal i wielka łza.
| Wróć do listy artykułów
