Tuż po przekroczeniu progu nowego roku, nieco zniecierpliwieni przedłużającą się zimą i rozpogodzeni rozpoczynającymi się feriami, podczas styczniowych Spotkań Humanistycznych, w sztuce, opiewającej urodę czterech pór roku, znaleźliśmy słońce, majestat przyrody odzianej w zimowe, wiosenne, letnie i jesienne szaty, nastrój płynący z rozmaitych postaci natury, zwiastuny poszczególnych pór roku.

Człowiek jest zżyty z przyrodą. Często życie ludzkie, a także życie całych wspólnot ludzkich, porównywane jest do rytmu pór roku, gdzie wiosna symbolizuje młodość, świeżość, nadzieję, przebudzenie; lato – dojrzałość, rozkwit, pełnię życia, siłę witalną; jesień – „jesień życia”, czasem pogodną, czasem przygnębiającą starość; natomiast zima – obumieranie, ciszę i spokój, wieczność, śmierć w nadziei na ponowne narodziny. Rytm pór roku był (i w znacznym stopniu pozostaje) sprzężony z rytmem ludzkich prac i świąt. W związku z tym obraz poszczególnych pór roku możemy znaleźć nie tylko w klasycznym malarstwie pejzażowym, ale i w malarstwie obyczajowym. Podczas zajęć przyglądaliśmy się dziełom rozmaitych artystów, m.in. Boticellego, J. Chełmońskiego, J. Stanisławskiego, L. Wyczółkowskiego, J. Malczewskiego, S. Witkiewicza, S. Żukowskiego, Z. Sidorowicza, A. Świeszewskiego, A. Szyszkina, G. Zorika.

Wysłuchaliśmy także Czterech pór roku A. Vivaldiego. Prowadząca poprosiła uczestników zajęć o odgadnięcie, jakiej pory roku dotyczy dany fragment. Co ciekawe, intuicje słuchaczy na ogół nie odpowiadały zamysłowi artysty…

Na koniec zapoznaliśmy się z polskimi przysłowiami, mówiącymi o obserwacjach zależności między aurą różnych dni i okresów roku. Stwierdziliśmy, że przysłowia, ludowa mądrość, są zakorzenione w kalendarzu wspomnień świętych i rytmie dawnych prac, które współcześnie zostały w znacznej części zapomniane.

Opublikowano dnia: 2012-02-10 przez: * webadmin * w kategoriach: Biblioteki
| Wróć do listy artykułów